چه رفته است که امشب سحر نمی آید؟
شب فراق به پایان مگر نمی آید؟

جمال یوسف گل چشم باغ روشن کرد
ولی ز گمشده من خبر نمی آید

شدم به یاد تو خاموش، آنچنان که دگر
فغان هم از دل سنگم به در نمی آید

تو را بجز به تو نسبت نمی توانم کرد
که در تصور از این خوبتر نمی آید

طریق عقل بود ترک عاشقی دانم
ولی ز دست من این کار برنمی آید

بسر رسید مرا دور زندگانی و باز
بلای محنت هجران بسر نمی آید

منال بلبل مسکین به دام غم زین بیش
که ناله در دل گُل کارگر نمی آید

ز باده فصل گُلم توبه میدهد زاهد
ولی ز دست من این کار برنمی آید

دو روز نوبت صحبت عزیز دار رهی
که هر که رفت از این ره دگر نمی آید

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم             عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود                بیچاره من که ساخته  از آب و آتشم

دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز              صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست             عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست             شاهد شو ای شرار محبت که بی غشم

باور مکن که طعنه ی طوفان روزگار             جز در هوای زلف تو دارد مشوشم

سروی شدم به دولت آزادگی که سر               با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان              لب میگزد چو غنچه خندان که خامشم

هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب              ای آفتاب دلکش و ماه پری وشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چونی                   تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار                این کار تست من همه جور تو میکشم....

لبت "نه" گوید و پیداست می گوید دلت: "آری"

که این سان دشمنی ، یعنی که خیلی دوستم داری!



دلت می آید آیا از زبانی این همـه شیرین ؟

تو تنها حرف تلخی را ، همیشه بر زبان آری ؟



نمی رنجم اگر باور نداری عشق نابم را

که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیّاری



تو را چون آرزوهایت همیشه دوست خواهم داشت

به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری



چه زیبا می شود دنیا برای من ، اگر روزی

تو از آنی که هستی ، ای معما! پرده برداری